Op 30 april 2016 veranderde ik mijn profielfoto op Facebook waar ik een bordje vasthield met Geen 4 mei voor mij. In die tijd zat ik in een groepchat met andere activisten en we bespraken dat we wat moesten gaan doen met 4 mei, we wisten niet precies wat en een concrete actie werd het niet. Ik heb toen besloten om op die zaterdag mijn profielfoto te wijzigen met een caption dat ik niet ga deelnemen aan de Dodenherdenking. En deze simpele actie heeft mijn leven totaal beëindigd, waar mijn nieuwe leven begon.
Moment van de actie
De actie was totaal ongepland, er zat geen strategie achter. Het was gewoon een statement die ik deelde voor mijn Facebookvrienden, dat moesten er in die tijd rond de 500 zijn. Zoals je kan lezen is mijn statement niet bepaalt radicaal of schokkend, maar voor die tijd was dat het wel. Ik ben sinds 2013 actief in het activisme, en ik deelde ook eigenlijk nooit foto’s van mijn gezicht. Mijn achternaam en mijn gezicht was dus nog onbekend. Dit was omdat ik vanaf het begin al ernstige bedreigingen ontving en de anonimiteit beschermde mij en mijn naasten. Ik ontving niet alleen bedreigingen van racisten, maar ook heb ik ernstige bedreigingen ontvangen van activisten die actief waren in de anti zwarte pieten beweging. Doordat ik in het verleden vaker protesten had bezocht wisten de mensen in de gemeenschap onderhand wel hoe ik er een beetje uitzag, waardoor ik dus deze foto met mijn gezicht plaatste. De eerste dag kreeg het niet heel veel likes, maar toen een witte mannelijke activist met een groter bereik mijn foto deelde, kreeg ik al snel binnen een paar uur 500 likes op de foto. Op dat moment had ik de afweging gemaakt om in de totale openbaarheid te treden met mijn boodschap, gezicht en mijn naam. De foto stond op zichtbaar voor vrienden van vrienden en alleen vrienden konden op mijn foto reageren. Ook alleen ‘vrienden van vrienden’ konden mij een vriendschapsverzoek sturen, en ik heb alle instellingen gewijzigd naar ‘openbaar’ en ‘iedereen’. En op dat moment ging het al heel snel.
Voorafgaand aan de actie
Maar bijval kreeg ik nauwelijks. Doordat ik in 2014 mij actief uitsprak voor het belang van intersectionaliteit binnen de activisme beweging heb ik ernstige bedreigingen ontvangen. Zoals in mekaar geslagen te worden als men mij tegenkwam op protesten en worden overgoten met benzine en in de fik gestoken. Toen ik begon in het activisme sloot ik mij allereerst in 2013 aan bij de online actiegroep ‘Reason against Racism’, opgericht door Corna Dirks. In deze Facebookgroep werden Facebookposts gezet waar veel racistische comments geplaatst werden. Het doel van deze actiegroep was om vriendelijk in gesprek te gaan en alles wat we inbrachten qua argumenten moest ondersteund zijn met bronnen. Schelden was verboden. Als je comments te vijandig waren dan werd je teruggefloten met een waarschuwing. Als je je niet wilde inschikken dan moest je de groep verlaten. Ik ben zelfs nog tot in 2015 beheerder geweest van de Facebookpagina, ik was als een van de laatsten actief, want natuurlijk kregen veel niet-witte activisten problemen met deze aanpak en deze witte vrouw. De toon waarmee ik sprak in 2014 toen ik mij hardmaakte voor intersectionaliteit was dus nog extreem gematigd, wat alsnog heftige bedreigingen opleverde. Maar deze bedreigingen hebben me nooit weerhouden om niet naar protesten te gaan. Ik vond de strijd belangrijker dan onderlinge conflicten en ik was bereid om gevaar te lopen uit de hoek van de racisten, maar ook van de activisten als dat zou moeten. In februari 2016 heb ik deelgenomen aan een anti zwarte pieten protest in Grou (Friesland). Het protest was zo stressvol, een activist is op de terugweg overleden aan een hartaanval. Dit heeft ons allen diep geraakt, en velen die aanwezig waren heb ik ook zien stoppen met activisme meteen daarna.
Toen ik de Geen 4 mei voor mij actie deed, was ik dus ook opgebrand als activist. Ik woonde destijds in Noordwijkerhout en ik werd bedreigd door mensen uit het dorp dat ze een baksteen door mijn raam gingen gooien en het huis in de fik steken. Ik werd gefotografeerd bij mijn voordeur en mijn brievenbus werd beplakt met stickers door Identitair Verzet. Mensen uit mijn dorp riepen op tot het bestormen van asielzoekerscentra met machinegeweren en dat er een groepsverkrachting gepleegd moest worden op mij door mannen verkleed als zwarte piet. De politie heeft dit nooit serieus genomen en vertelde me dat ik maar moest stoppen met protesteren tegen zwarte piet als ik zou willen dat dit geweld jegens mij ging stoppen. De geen 4 mei voor mij viral kon ik er op dat moment eigenlijk niet bij hebben. Ik woog onder de 40kg en mijn supportgroep was erg klein voor het geweld wat ik in die tijd mee maakte, zonder enkele vangnet want de politie had overduidelijk kant gekozen.
Strategieën maken
De stilte vanuit de activisme beweging was dan ook heel pijnlijk. Ik ontving 800 privé berichten per dag, en het statement had ondertussen alle nieuwsplatformen gehaald. De comments die ik onder mijn foto ontving gingen te snel om ook maar iets te kunnen lezen. Elke seconde kwamen er soms 5 comments bij. Ik had een klein support groepje die screenshots verzamelden van de bedreigingen en om tegengeluid te bieden. Voor hen was het psychisch ook heel zwaar om continu de doodsbedreigingen en dreigementen van verkrachting te lezen. Ik ben hun heel erg dankbaar want dit kost veel tijd en energie. GeenStijl was in die tijd een groot platform en zij kopte mijn statement met ‘woest aantrekkelijk’ en woorden als ‘aandachtshoer’, wat veel verkrachtingscomments heeft getriggerd. Ik werd uitgenodigd om in de talkshow aan te schuiven bij Pauw en RTL Late Night. Maar na heen en weer bellen hebben ze er toch vanaf gezien. Ik was op dit moment alleen maar bezig om privé berichten te lezen, gevaarinschatting te doen en mijn social media feed zo goed mogelijk in te delen met bijvoorbeeld artikelen van academici die mij steunden. Ik verwees door naar The Roberson Report omdat ik geloofde dat Kevin een goed overzichtelijk beeld van de activismebeweging in Nederland kon geven, en ik vond het belangrijk dat we een platform gingen opbouwen en een eigen media instituut kregen. Ik was niet geïnteresseerd om aan mijn eigen platform te bouwen.
Vanuit de anti zwarte pieten beweging hadden we al een duidelijke analyse gemaakt dat je de media nooit moet vertrouwen, dus interviews doen was alleen vanuit strategisch oogpunt. Mijn eerste interview was voor Radio Oras, een Moluks platform, omdat ik geen ervaring had in interviews geven en ik wilde kleine platforms een boost geven. Ik heb enkele interviews gegeven enkel om mijzelf in veiligheid proberen te brengen, want veel mensen dachten namelijk dat ik door de 2 minuten stilte heen ging schreeuwen of zelfs een bomaanslag ging plegen. Nergens in de tekst van mijn profielfoto heb ik zulke signalen gegeven, maar de framing was zeer extreem. Op Twitter heb ik dit geprobeerd te counteren, wat natuurlijk niet heel veel zin heeft gemaakt. Ik heb toen besloten om geen interviews te doen en de scoop aan Kevin Roberson te geven voor the Roberson Report. Ik had de viral natuurlijk nooit verwacht en het statement moest verfijnd worden. Ik was namelijk niet de eerste die kritiek had op de Dodenherdenking. Het jaar daarvoor was er bijvoorbeeld een protest op de Dam vanuit de Zwarte gemeenschap. We hebben toen met Kevin een filmpje opgenomen met meer achtergrond informatie over het koloniale verleden maar ook het verleden van protest belichten. In het filmpje hebben we ook andere activisten opgenomen om te laten zien dat het niet alleen om mij draaide maar dat ik onderdeel ben van een groep. Dit natuurlijk voor de damagecontrol, maar ook om de kracht te geven aan de beweging, in plaats aan het individu. Ik werd namelijk ongelooflijk kapot gemaakt, maar ik werd ook de hemel geprezen als nationale held. Met de Geen 4 mei voor mij actie heb ik mij compleet moeten ontdoen van mijn ego. Ik probeerde kracht te geven aan de activismebeweging die mij zo erg heeft bedreigd en verraden. Ik dacht alleen maar aan één ding: Deze actie moet gebruikt worden om een beweging op te bouwen, en iedereen moet de route kennen om te weten waar ze zich kunnen aansluiten. Vandaar dat ik het mediaplatform van Kevin Roberson heb uitgekozen omdat hij reportages deed over de beweging van alle verschillende organisaties. Ikzelf als individu zou nooit organisaties delen waardoor ik word bedreigd namelijk.
Kaping van de actie
In een kapitalistische samenleving waar we profiteren van trends, probeerden anderen ook hun slaatje uit te slaan. Zoals Brian die nu een muziekcarrière heeft kunnen maken omdat hij viral is gegaan door een tegenreactie op mijn statement. Hoe mijn gezicht overal in de media verscheen, werd hij als een tegenhanger neergezet in de media. Waar mijn post 14 duizend likes kreeg, kreeg zijn statement 88 duizend likes. In één klap was ook hij bekend voor het prijzen hoe geweldig Nederland is. Ik heb ook hedendaags geen toegang tot de social media accounts van Geen 4 mei voor mij, omdat het allemaal gekaapt is.
Gevolgen op privé leven
Op het moment dat ik viral ging met Geen 4 mei voor mij was ik een student en werkte ik in een dak- en thuislozen opvang in Amsterdam. Doordat de bedreigingen zo heftig waren, ben ik per direct gestopt met mijn studie en het werk. Ik kon niet meer op vaste locaties komen op vaste tijdstippen. Dingen als boodschappen doen deed ik ook niet meer voor maandenlang. Mijn gezicht was werkelijk overal en in een klein racistisch dorp als Noordwijkerhout waar het normaal is om met openlijke white power symbolen te lopen, wist iedereen ook al snel wie ik was. Werken in het dak- en thuislozen opvang was ook iets waar ik mijn geluk uithaalde, maar het is te gevaarlijk om ergens te werken waar iedereen in- en uit kan lopen, waar het heel normaal is dat je bewapend bent. De viral zorgde ervoor dat ik mijzelf compleet moest uitwissen voor mijn eigen veiligheid. Tijdens de actie en interviews, maar ook in mijn privé leven door overal mee te stoppen. Na 3 maanden ben ik verhuisd uit Noordwijkerhout en kreeg ik een relatie met een Palestijn die ik had leren kennen door de actie. Hij en zijn familie hebben mij politiek sterk beïnvloed in die tijd en ik ben jarenlang niet meer met witte mensen omgegaan omdat ik mij fysiek en intellectueel niet meer veilig voelde bij witte mensen in de buurt. Dit heeft mij ontzettend gesterkt in mijn karakter. Ook kon hij mij bescherming bieden tegen de nazis die achter mij aan zaten, of wanneer de politie mij zocht voor een illegale preventieve arrestatie. Want het was voor mij niet meer veilig om alleen over straat te lopen. De enkele keren dat ik alleen over straat liep ging het ook meteen mis. In oktober 2016 werd ik herkend door een onbekende jongen en werd ik op een doordeweekse dag om 16 uur ’s middags in de buurt van Leiden Centraal mishandeld. Geen enkele omstander heeft mij geholpen. Mijn partner is meteen samen met anderen naar mij toegekomen om deze nazi te zoeken, maar we hebben hem niet meer gevonden.
De dynamiekverandering in het activisme
De Geen 4 mei voor mij actie had een groot effect op de activisme beweging in Nederland. Mensen vanuit de beweging waren boos op ons, doordat ik een publiekelijk figuur was geworden en één van de gezichten van de beweging, zouden wij ervoor zorgen dat we een schandvlek waren voor de beweging. Onze gezichten zorgden namelijk dat de strategie van de beweging verpest werd. De mensen van de beweging stak namelijk veel energie in het opbouwen van een vreedzame reputatie. Wij waren als groep waren de enigen die grote voorstanders waren dat racisten hun baan verloren wanneer ze racistische uitingen deden, en daar hebben wij ook voor gezorgd door werkgevers te benaderen. Dit, en onze standpunten voor intersectionaliteit was te radicaal voor de activisme beweging. Er ontstond een tweedeling in de beweging, en de mensen die zich met ons sympathiseerde, werden uit de gematigde, veel grotere groep gecanceld. Dit zorgde ervoor dat mensen bang waren om publiekelijk steun te betuigen aan ons. Tijdens de Geen 4 mei voor mij viral was er dan ook niemand die enige vorm van steun uitsprak. In juli 2016 gingen wij nogmaals viral met de actie tegen de Efteling. Ditmaal een anonieme, gemaskerde actie, een filmpje gemaakt door Kevin Roberson. Maar het vaste groepje racisten die ons overal lastig vielen plaatsten onder elk media bericht onze namen en enkele activisten uit de gematigde kamp deden hieraan mee, omdat zij zich openlijk wilde distantiëren van de radicale uiterlijk die de activisme beweging aan het krijgen was. Er is geen bewijs, maar ik vermoed dat deze actie tegen de Efteling viral ging mede dankzij de Geen 4 mei voor mij actie. De actie was twee maanden na de geen 4 mei voor mij actie. Er heerste namelijk een grote angst in Nederland dat er een golf van activisme aan het opkomen was die al hun tradities in gevaar brachten zoals zwarte piet, de dodenherdenking en nu de efteling. De activisme gemeenschap in Nederland was namelijk maar een kleine groep in 2016, het was niet zo groot als nu in 2022. De oprichting van de politieke partij DENK zorgde voor een verdienmodel, waardoor meer mensen gemotiveerd waren om actief te worden. De Efteling actie was persoonlijk voor mij ook erg stressvol, omdat de bedreigingen erg heftig waren en ik was ook bang voor liquidaties, of voor de politie die ons zou oppakken en vermoorden in de cel onder het mom van zelfmoord. Mitchel Winters was op 30 mei 2016 doodgeschoten door de politie en er was veel aandacht voor dodelijk politiegeweld, wat ook overwaaide door de BLM beweging in Amerika. We hebben toen video’s opgenomen waarin we een statement deden dat wij nooit zelfmoord zouden plegen als de politie ons oppakt. Deze video’s zou nooit naar buiten gebracht worden tenzij we kwamen te overlijden onder toezicht van de politie. Dit was persoonlijk voor mij heel confronterend. In oktober 2016 ging de Grauwe Eeuw viral met de bekladding van Jan Pieterszoon Coen standbeeld. Omdat ik het nieuwe gezicht was van de activismebeweging in Nederland, werd aan elke actie mijn naam en gezicht gekoppeld en werd ik telkens opgebeld door journalisten voor een interview. Uit eigen veiligheid heb ik gezegd achter geen enkele actie te zitten, maar dat ik het wel 100% steun. De actie tegen de Efteling en van de Grauwe Eeuw zaten in een soort ‘flow’ na de Geen 4 mei voor mij actie, wat telkens het landelijk nieuws behaalde en voor ontzettend veel bedreigingen zorgde, zonder elke support vanuit de activisme beweging omdat we de beweging zouden stigmatiseren en criminaliseren. Ondanks serieuze bedreigingen vanuit de activisme beweging, ben ik toch naar Maassluis gegaan om te protesteren tegen zwarte piet. Ik was vrijwel altijd de enige van onze groep die naar fysieke protesten bleef gaan. Ditmaal nam ik wel iemand mee om mij te beschermen tegen de politie, nazis en activisten. Ik heb van begin in Duivendrecht tot het eind in de arrestatiebussen alles gelivestreamd via the Roberson Report. Omdat het aan één stuk door gelivestreamd werd, hebben de beelden geholpen om de KOZP rechtszaken te winnen. Ik ben hier nog nooit voor bedankt. Sterker nog, toen we vrij kwamen van het politiebureau werden we de bus uitgetrapt door medeactivisten omdat we de heenreis via Kevin met de auto meereden en geen geld en energie hadden om met de trein naar huis te gaan na de gewelddadige arrestatie. Toen we vetrokken van station Duivendrecht heeft KOZP ook geprobeerd om ons weg te sturen onderweg naar Maassluis, maar dat konden ze niet omdat we met eigen vervoer kwamen. De activisme beweging wilde niks met ons te maken hebben, maar konden niet om de successen heen die ons werk opleverde. We werden ook al inmiddels in het rapport van de NCTV genoemd.
Een succesvol jaarlijks debat en onderduiken achter de schermen
De volgende Dodenherdenking op 4 mei hebben we geen actie gedaan. We waren moe. Zonder zelf iets te doen kwam het debat over de Dodenherdenking terug. Geen 4 mei voor mij was dus geen one time event, maar een jaarlijks debat geworden. In 2017 werd ons werk ook formeler, de samenwerking met Stichting K.U.K.B. kwam op gang en in dat jaar was ik vooral druk bezig met het overleven van een gewelddadige relatie. In september 2017 waren mijn partner en ik eindelijk met veel moeite twee weken uit elkaar maar we kwamen weer in contact doordat ik de jongen tegenkwam die me een jaar eerder had mishandeld, ditmaal was hij samen met een andere bekende nazi. Ik ben toen een winkel ingegaan en heb mijn vriend opgebeld die meteen naar mij is toegekomen, het duurde een uur voordat hij er was. De twee nazis waren een uur lang bezig om mij te zoeken. Toen mijn partner en zijn vrienden arriveerden, gaf ik hen aanwijzingen waar ze zaten. De twee nazis zagen dat toen ik hun kant opliep ondertussen aan het bellen was en ze begonnen te vluchten. Ik heb aan de telefoon geschreeuwd dat iedereen per direct achter hun aan moeten rennen. We hebben de hele buurt afgerend. Bewoners gaven ons aanwijzingen waar de nazis naartoe gerend waren en op een gegeven moment stapten we in de auto en zijn we gaan rondrijden omdat onze energie opraakte. Toen we op een 4 baans weg reden zagen we ze in een woonwijk om de hoek kijken, we reden tegen het verkeer in en de auto was dwars op de weg stop gezet. De mannen stapten de auto uit en ik klom achter het stuur en reed de auto gauw om naar de woonwijk waar de nazis waren. De nazis wachtte hen op met bakstenen en ze zijn in iemands achtertuin in elkaar geslagen. Maar omdat ik in de auto zat en niet goed wist waar ze waren, kon ik er niet bij zijn. Ze wilden wachten op mij zodat ik mijn schoen in hun mond kon leggen en doen met hen wat ik wilde. Maar de bewoner begon de politie te bellen, zijn tuin was namelijk vernield. Zijn tuinmeubilair als gieters en beeldjes waren kapot geslagen op hun hoofden. Ik pikte hen op met de auto en bracht hen naar een andere plek. Dat we deze nazis eindelijk na een jaar te pakken hebben gekregen hebben we die avond gevierd met een feestje. Maar dit geweld werkte ook weer partnergeweld in de hand omdat we weer in contact met elkaar kwamen. Ik was te afhankelijk van hem dat hij me in veiligheid kon brengen terwijl hij ook onveilig voor mij was. We kwamen op deze manier telkens weer in contact met elkaar omdat dat de veiligste optie. Een paar weken later zat ik ondergedoken in een blijf van mijn lijfhuis. De ruzies liepen uit de hand, meerdere keren in de week moest politie of ambulance komen. Ik werd ernstig gestalkt en ook in de vrouwenopvang werd ik door hem gestalkt, waarna ik na een week weer naar huis terugkeerde omdat ik onjuist werd behandeld door de medewerkers daar, ze vertelden hem namelijk waar ik verbleef. Eind oktober, net na de actie van de Grauwe Eeuw stonden er 10 nazis voor mijn deur om wraak te nemen op het gevecht van een maand eerder. Er is niks gebeurd, mijn vriend was bij me en stond me bij. Een paar weken later in november gebeurden de eerste illegale preventieve arrestaties. Iemand uit onze groep had een comment geplaatst over het vermoorden van Sinterklaas. Ze waren ook op zoek naar mij, mijn partner heeft me toen geholpen met onderduiken. Hij vervoerde mij overal naartoe en zorgde ervoor dat ik niet naar buiten hoefde te gaan. Ik ben toen niet opgepakt. In februari 2018 ben ik alsnog gearresteerd in mijn huis om op verhoor te komen omdat iemand van onze groep in een talkshow was verschenen. Hoewel mijn partner en ik elkaar wel konden vermoorden stonden we altijd voor elkaar klaar. De arrestatie was heel heftig voor hem. Een maand later zijn we definitief uit elkaar gegaan.
De tweede actie en staatsrepressie
In 2018 was de tweede actie tegen de dodenherdenking. Ditmaal een lawaaiprotest om 20 uur omdat de oorlogsmisdadigers werden herdacht, maar de Indonesische slachtoffers niet. Het werd anoniem aangekondigd en de eerste paar dagen werd mijn foto overal gedeeld. Op een pro zwarte pieten Facebook pagina zag ik mijn foto met 10 duizend reacties. Veel dreiging met geweld, verkrachting en mijn adres werd ook een aantal keren gedeeld. Na een paar dagen trad een witte man uit onze groep naar voren als woordvoerder van de actie. Dit verlichtte het geweld wat ik kreeg. Doordat ik zo veel geweld had ontvangen door nazis en omdat ik een paar maanden uit een vrouwenopvang kwam, wilde ik zo ver mogelijk uit de publiciteit blijven tijdens deze actie. Dit jaar kwam het geweld niet alleen vanuit de kant van witte mensen, maar groepen als Marron United en AFCA Maluku stonden klaar om met knokploegen naar de Dam te komen om stilte af te dwingen. In deze periode werden ook al onze Facebook accounts verwijderd van Facebook door de regering.
Preventief gearresteerd worden zijn schendingen van mensenrechten. In 2018 gebeurde het weer, vooraf aan de intocht. Iemand van onze groep werd midden op straat door 15 undercover agenten geblinddoekt in een busje meegenomen nadat we een kort geding hadden aangespannen tegen de intocht buiten de rechtbank van Haarlem. Er was al aangifte gedaan voor honderden bedreigingen door het kort geding, dus we waren al op onze hoede. We dachten dat de arrestatie een aanval was door nazis en dat we diegene nooit meer levend terug zouden zien. Hier zie je hoe de staat activisten probeert uit te schakelen door ze te traumatiseren, want ze vielen ook de naasten lastig. Onze groep werd één voor één thuis gearresteerd, wat natuurlijk eng was. Als je niks meer van iemand hoort kan diegene in het ziekenhuis liggen omdat die door iemand is aangevallen of omdat diegene is gearresteerd. De politie begon mijn familie ook lastig te vallen omdat ze mij niet konden vinden. Ze kwamen bij mijn familie thuis en maakten de kinderen in de nacht wakker en zeiden dat ze de hele nacht elk uur langs zullen blijven komen totdat ik gevonden zou worden. Ik heb via mijn advocaat geregeld dat ik mij kon melden bij het bureau de volgende ochtend, zodat mijn familie met rust gelaten werd. Ik vond het niet erg om in een cel te zitten, maar de verrassing dat je zelfbeschikking wordt ontnomen door de staat is een trauma waar ik mijzelf voor wilde beschermen. Ik heb namelijk met eigen ogen gezien hoe ze je in burgerkleding kunnen blinddoeken, ontvoeren en in een bestelbusje kunnen gooien. In deze periode kwam ik er ook achter dat Vincent Teunissen verdacht werd van het plannen van een terroristische aanslag op moslims, Volkert van de Graaff, Sylvana Simons en op mij had hij specifieke plannen. In zijn woning waren USB sticks gevonden met adresgegevens van mij, een alarmpistool en 1800 kogels. Hij vertelde me dat hij me wilde ontvoeren, een groepsverkrachting wilde plegen en als ik mijn activisme niet zou afzweren dan zou ik een kogel krijgen. Ik las dit door mezelf te googlen, het OM en journalisten maakten er een heel sensatieverhaal van zonder mij in te lichten. Vincent Teunissen heeft 3 jaar celstraf gekregen. Deze bedreigingen waren allemaal geuit na de Geen 4 mei voor mij actie. Ik voelde mij continu onveilig in mijn lichaam en was bang om door mijn hoofd geschoten te worden als ik buiten liep. Als iemand mij te dichtbij naderde kreeg ik een paniekaanval omdat ik bang was dat iemand mij zou neersteken. Ik had het gevoel continu achtervolgd te worden en in de gaten gehouden te worden. Dit is ook een van de redenen dat het gestalk van mijn ex is opgehouden, omdat met mij omgaan steeds gevaarlijker werd. Tijdens onze relatie maar ook na onze relatie zijn wij in de gaten gehouden door de AIVD. Dit door bijvoorbeeld achtervolgingen maar ook zogenaamde klanten die hem vragen gingen stellen over politieke thema’s waar ik mij mee bezig hield. Dit waren intimidatietechnieken van de staat. Ook opgevraagde politiedossiers toonden aan hoe ik werd afgeluisterd via de microfoon van mijn telefoon. Gesprekken die ik niet via de telefoon had gevoerd, maar face to face stonden gedocumenteerd in politie dossiers. Ik wist natuurlijk wel dat ik werd afgetapt, maar om het bewijs te zien voelde erg kwetsbaar, naakt en beangstigend. In deze tijd werd mijn zus ook benaderd om bij de politie te gaan werken. Ik had gelijk het vermoeden dat zij werd geronseld door de AIVD om mij in de gaten te houden. Ik heb het contact met haar verbroken.
Het laatste jaar van binnenlands activisme
2019 was het laatste jaar van de reeks preventieve arrestaties, waarschijnlijk ook door de pandemie in 2020. Het gebeurde nadat ik terug kwam uit Indonesië. Toen ik thuis kwam kreeg ik een telefoontje van een advocaat dat de politie een paar uur geleden in mijn huis waren geweest en iemand met geweld en pepperspray hebben ontvoerd uit huis. Omdat ik twee katten thuis had moest ik hen goed in de gaten houden of zij letsel hadden en dat ik voorzichtig moest zijn met schoonmaken. Water activeert de pepperspray namelijk. Ik heb toen meteen mijn spullen gepakt en ben uit huis gegaan. De intocht was over twee dagen, ik hoefde maar twee dagen van de radar te blijven. Wederom ging de politie langs bij mijn familie, de politie is weggestuurd met een koevoet. Ik was de preventieve arrestaties en de paranoia die erbij komt kijken zat. Er was een protest aangekondigd in Den Haag en ik besloot om daar naartoe te gaan, ook al werd ik gezocht door de politie. Ik dacht, ik ben al sinds 2016 niet meer naar een anti zwarte piet demonstratie gegaan door de preventieve arrestaties, en ik wil het gewoon proberen. De politie verwacht mij waarschijnlijk toch niet daar. Het is mij gelukt om daar te komen via routes waar geen camera’s hangen en nadat de demonstratie voorbij was, werd ik opgebeld door mijn advocaat dat mijn vrienden vrij waren, en dat ik ervanuit kon gaan dat ze ook niet meer op zoek waren naar mij. Wat veel mensen opmerkte is dat er geen enkele keer is gesproken over onze preventieve arrestaties tijdens de demonstraties door KOZP. De activismebeweging wilde nog steeds niks met ons te maken hebben, ook al werden onze mensenrechten jarenlang geschonden. Na al die jaren werden we nog steeds uitgesloten, ook al namen zij nu dezelfde (radicale) standpunten in over intersectionaliteit en het aanpakken van racisten waar ze ons eerder voor hebben bedreigd. Nu is het namelijk niet meer radicaal. Dit was ook de periode dat ik had besloten om de organisatie waar ik bij zat te verlaten. Ik heb belangrijke inzichten gekregen in Indonesië, en met de heftige ervaringen die wij samen hebben meegemaakt kan je je misschien wel voorstellen dat mijn eigen weg gaan kan aanvoelen als verraad. Ik ben mij gaan focussen op mijn individuele dekolonisatieproces en mijn volgende reis naar Suriname. Doordat er in 2019 een arrestatiebevel uitstond door de politie, werd ik twee keer op Schiphol aangehouden door de Koninklijke Marechaussee toen ik naar Suriname ging. Ik moest een verklaring afleggen wat ik daar ging doen, of ik politieke activiteiten zou doen in Suriname en ze wilden namen en adressen hebben en weten hoe veel geld ik bij me had. Ik heb geen strafblad, maar ik sta wel internationaal gesignaleerd als politiek activist, terwijl alles waar ik mij bezig hield voordat ik naar Indonesië was gegaan niet heel belangrijk is voor op internationaal niveau.
Voortdurende ontmenselijking
De actie van Geen 4 mei voor mij heeft heel mijn leven veranderd. Het heeft ook mijn relaties permanent veranderd. Door de reputatie en de bekendheid hebben mensen continu een bepaald beeld van mij waar ze vanuit gaan zonder echt persoonlijke ervaringen met mij op te bouwen. Door het ‘onmenselijk’ beeld wat men van mij heeft ontstaat er een afstand waar ze moeilijk verbinding mee kunnen maken. De uitwissing en dehumanisatie die ik vanuit de activismegemeenschap ervaar zijn geen gefragementeerde gebeurtenissen. Deze gebeurtenissen zijn aan elkaar gelinkt wat deze agressie die ik ontvang, structureel maakt voor de afgelopen 9 jaar. Mensen kunnen ook niet voorstellen wat voor mate van geweld ik heb ervaren, en denken vaak dan ook dat ik een soort robot ben. Alsof alleen een mens zonder gevoelens dit kan verdragen. Ik heb erg veel van mijzelf gegeven voor het collectief in Nederland. Ik heb belangrijke educatie en analyses geleverd, ik heb bijgedragen aan een discourse, ik heb bijgedragen aan juridische gerechtigheid, ik heb maatschappelijke discussies aan de kaak gesteld wat voorheen veel te gevaarlijk was om te bespreken. Hiervoor heb ik mijn fysieke en emotionele veiligheid geofferd. Mijn reputatie, mijn privé leven is kapot gemaakt. Terwijl de uitwissing door blijft gaan. In juni 2020 werd ik zelfs door de organisatoren van de demonstratie tegen het JP Coen standbeeld verwijderd van het terrein door de politie. Politie sturen op mede activisten zou nooit acceptabel moeten zijn in de beweging, maar zo gevaarlijk is het dus nog steeds. Ik heb een lang verleden met repressie door de politie en bijvoorbeeld actievoeren tegen het JP Coen standbeeld, maar door de giftige activisme dynamiek worden de radicale activisten aan de kant geschoven omdat wij een gevaar zijn voor het verdienmodel. De organisatoren hadden namelijk een baantje gekregen in het westfries museum als curator naar aanleiding van het protest.
Nederland is een veel te onveilig land voor mij. Daarmee bedoel ik vooral hoe de mensen in eigen beweging met mij omgaan. De activisten maken elkaar kapot, snitchen elkaar en steken een mes in elkaars rug. Hoe Quinsy Gario is behandeld door Bij1 had ook nooit moeten kunnen gebeuren. Nederland gaat te veel af op trends en zien geen proces, hebben geen ouderen cultuur en sinds de komst van social media is de individualisering in de vorm van ‘activism branding’ een groot probleem. Zoals ook te lezen heeft Nederland een groot probleem met tone policing. Als je terugkijkt naar 2013 hoe gematigd de toon was waarmee de activisten toen spraken en de dreiging die het opleverde als je heftiger werd. Ook de toon van mijn ‘Geen 4 mei voor mij’ post is ook heel gematigd en zou nooit de landelijke ophef en gevaar opleveren als het nu werd gezegd. Hedendaags achtervolgt de tone policing mij nog steeds, ook al zijn deze standpunten en de manier waarop het gebracht wordt nu geaccepteerd. Ik blijf gecanceld. Mijn werk zal ik desondanks voor altijd voort blijven zetten. Het collectief, mijn voorouders en de martelaren vormen mijn grootste drijfveer. Ik ben dankbaar voor al deze gebeurtenissen omdat het mij een bijzonder perspectief heeft gegeven waardoor ik belangrijke analyses heb kunnen maken.
—
Als je wil reageren, steunen of als je wil organiseren kan je mij een DM sturen op instagram: @christa_noella of een mail sturen naar christa@wongsodikromo.com